SU ENTU E SA PEDRA (Ulassai, Settembre 2010) E tue, entu, ite mi attis oe? It est custu sonu chi intendo? Non cumprendo Est comente una muida chi lompet dae tesu: parede parede unu sonu e cadena no, forzis nono, unu prantu, parede unu prantu. No! Forzis est unu risu. Si est unu risu! Nemmancu! Non si cumprende bene E custu entu, custu entu, chi non si frimmad nudda est una oghe chi andada e benidi chena pasu comente una fozza in attunzu o sas chimas de sos arbures chi s iscudene a pare in d una die e zerru. Deo sigo a camminare mancat pagu so guasi arrivadu. E torra! Ancora cussa muida. Como mi paren sas alas de un astore, o de un istria, chi si pesada in bolu assustada. Appompio in artu ma non bio nudda. Ido ebbia, dae tesu, sa fine e su caminu. Est dae meda chi so caminande. Su primu trettu mi l apo fattu currinde ma non bidio sa fine; poi a passu lestru sempre appompiande ma chena ier nudda.
Da unu pagu, mi intendo istraccu, e sigo abbellu. Ma como mi pared de ier carchi cosa. Su caminu s est fattu prus mannu. Prima no idìo nudda como, invece, io ene sas pedras in mesu e depo fagher attenzione pro non ruere. Pero io sa fine nessi mi parede. Si solu custu entu mi diad a dare pasu. Comunque sigo a camminare pianu, pianu ma ancora bi cherede Un atteru pagu. E custos sonos custos sonos mi abolotan su coro. E non cumprendo.. Mi paren accurzu ma non lor bio; mi paren attesu e non resesso a cumprendere. So comente una rocca rutta dae chelu infusta dae sas undas chi trazzan sa rena de su mare su sonu de sa vida E deo, ite intendo? una lambriga minuda chi mi falat dae ogros e mi ruede in pese. E paret chi intenda nandemi una oghe: e tue? Chie ses tue? Da ue enis e ue andas tue? E deo no isco non resesso a faeddare, sas peraulas
graes che pedras no mi essin dae ucca. Adduro mudu e penso solu: frimmadi frimmadi, entu, pasadi un iscutta, e mi sezzo, istraccu, ind una pedra. So arrivadu. Fit custa tando sa fine e su caminu. E ido, cun su sole chi si ch andada, s urtima lughe de sa vida mia.
EST INOGHE SU BANCHITTU TUO (Menzione speciale - Sezione Ogliastra) Ulassai, Settembre 2012 Est inoghe su banchittu tuo est inoghe chi pasant sos pes tuos ue sunu sos prus poberos, Cando chirco 'e mi incrubare sa forza no mi bastada a lompere gai in bassu ue sos pes tuos si pasana tra sos pru poberos, S'orgogliu no bi resessit a colare ue camminas tue, a si estire cun sas matessis 'estes de sos prus poberos, Su coro meu no agata su caminu pro falare gai meda ue tue accumpanzas chie no at cumpanzos, in mesu a sos prus poberos, E deo mi inchino innanti a tie, Deus.
LAMBRIGAS (Menzione speciale - Sezione Ogliastra) Ulassai, Settembre 2013 A bortas sa vida paret dura, serrada a 'onzi piaghere e durchura. Tando nos intendimos solos e isperdidos in su mundu, prenos de dolore e de amargura. Tando, chena mancu nonde abbizzare, una lambriga nos falada in sos chizzos, lebia, minuda, trasparente. 'Uttios de vida e de turmentu 'essini abbellu, dolorosos, dae sos ogros infustos e ruzzos, e, comente istillas de lentore ruent dae sas fozzas drommidas dopo una notte de serenu, gai sas lambrigas falana et infundene sa terra. Lambrigas e lentore ruent lebios e fer les in su coro de sa terra. Ma, a sa notte, cando tottu paret disisperu e disaogu, cando s'oscuridade paret pius niedda e chena lughe, sighit sempre sa die e, tando, cando essit su sole, e sa lughe che cazzat sas umbras de sa notte,
tando, in sos pes mios, bio creschere unu frore E, sos ogros s'assutana e riene, e su coro, isperanzosu, s'abberidi ancora a sa vida.